hm. Piotr Łysoń 
Mija w tym roku 20 lat ponownie niepodległej Rzeczypospolitej. Warto zrobić rachunek dokonań, sukcesów i porażek Polski w okresie 1989 - 2009 i porównać z dokonaniami II Rzeczypospolitej. Mamy w tym okresie wiele sukcesów, ale w kwestii integracji ziem zachodnich i północnych, które w artykule z 19 numeru „Pobudki” z 19 listopada 2008 r. określiłem jako kresy zachodnie i północne (KZP), zrobiono niewiele, zdecydowanie zbyt mało. Zmarnowano nie tylko okres 45 lat PRL, ale także w znacznym stopniu ostatnich prawie 20 już lat wolnej Polski.
Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przeczytali „Kresy zachodnie i północne – współczesne wyzwanie” i pomyśleli co można by zrobić. Raz jeszcze zaproponuję jako punkt wyjścia obalenie dwóch mitów: „o odwiecznej polskości ziem odzyskanych” i „o odwiecznej niemieckości Prus Wschodnich, Pomorza, Śląska i wschodniej Brandenburgii” i przyjęcie, że „przez wieki były to ziemie pogranicza nie tylko polsko-niemieckiego. Ponadto trzeba raz jeszcze podkreślić, że znacząca część ziem zachodnich i północnych Polski w obecnych granicach przez wieki należała do Rzeczypospolitej i została utracona podczas rozbiorów w 1772 r. lub 1793 r.
Jako uszczegółowienie inicjatyw, w których harcerki i harcerze ZHR mogliby uczestniczyć lub nawet stać się ich inicjatorami, które zaproponowałem w artykule „Kresy zachodnie i północne – współczesne wyzwanie”, chciałbym poddać pod rozwagę i do podjęcia przez ludzi dobrej woli następujący pomysł – tak na dobry początek...
Często jeżdżę po Polsce i bywam także na kresach zachodnich i północnych, i obserwuję co się dzieje. Można znaleźć także dobre przykłady działań, zazwyczaj na szczeblu lokalnym, które służą lepszemu zakorzenieniu społeczności lokalnych na ziemiach zachodnich i północnych Polski i są bez wątpienia warte pokazania i upowszechnienia jako „dobre praktyki”. Dlaczego nie miałoby być tak, że:
-
powstałaby w Internecie, np. na stronie ZHR, dostępna dla wszystkich zainteresowanych baza „dobrych praktyk” związanych z integracją kresów zachodnich i północnych Polski, odkrywaniem i upamiętnianiem w prawdzie dziejów ziemi i ludzi oraz umacnianiem społeczności lokalnych poprzez wspólne działania sprzyjające większemu zakorzenieniu,
-
harcerki i harcerze ZHR w ramach zadań, biwaków, a instruktorzy podczas prób instruktorskich odkrywaliby i dokumentowaliby zarysowane powyżej „dobre praktyki” na kresach zachodnich i północnych Polski, a następnie ukazywaliby je na stronie internetowej i w miarę możliwości upowszechniali w innej formie.
Proponuję od tego zacząć. Zobaczymy, może wkrótce będzie można pójść krok lub kilka kroków dalej z korzyścią dla Polski i tych wszystkich, którzy podejmą to wyzwanie i dzięki temu sami będą wzrastać.
Kanie, dn. 04 lutego 2009 r.
hm. Piotr Łysoń, autor jest harcmistrzem ZHR i Harcerzem Rzeczypospolitej. W 1981 r., po ukończeniu szkoły podstawowej, wstąpił do Harcerstwa, do 1 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. R. Traugutta „Czarna Jedynka” (założonej w 1911 r.), w której był zastępowym (1982-1985), drużynowym (1985-1986 i ponownie 1988-1990) oraz komendantem Szczepu 1 WDH (1986-1987). Uczestnik zlotu 70-lecia harcerstwa w Krakowie w 1981 r. i członek delegacji ruchu harcerskiego w Polsce na zlocie ZHP poza granicami kraju w Rising Sun, USA w 1988 r. W czerwcu 1989 r. przeszedł z drużyną z ZHP do ZHR. Komendant Chorągwi Mazowieckiej ZHR (sięgającej początkowo po Białystok i Suwałki), a następnie Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy - w latach 1990-1992, współautor pierwszego w Polsce porozumienia pomiędzy ZHR a ZHP-1918 na szczeblu chorągwi (zawartego w Warszawie, dnia 10 maja 1991 r., wspólnie z odpowiednimi komendantkami i komendantem chorągwi mazowieckich obu organizacji). Na początku lat 90-tych członek, a później przewodniczący komisji instruktorskiej i kapituły HR w chorągwi mazowieckiej. W latach 1990-1993 prowadził kursy instruktorskie „Wyprawa”, a w końcu lat 90-tych był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej ZHR, która przygotowała raport o stanie ZHR. Przez cały okres harcerskiej służby związany z wędrownikami.
W życiu prywatnym – w małżeństwie z Żoną Urszulą od 1996 r. (b. namiestniczką harcerek ZHR w Białymstoku), ojciec dwóch córek i syna.
W życiu zawodowym – absolwent Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego (praca magisterska 1992), Krajowej Szkoły Administracji Publicznej (IV promocja z 1996 r.) i Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego na studiach doktoranckich – doktor nauk ekonomicznych od 2005 r.); w latach 1991-1993 nauczyciel fizyki w liceum społecznym, a następnie w VI LO im. T. Reytana w Warszawie (którego jest absolwentem); od 1993 r. w administracji państwowej (MEN, przerwa na KSAP, Centralny Urząd Planowania, Rządowe Centrum Studiów Strategicznych, Min. Finansów, Min. Rolnictwa i Rozwoju Wsi). Od stycznia 2001 r. jest zastępcą dyrektora najpierw Departamentu Pomocy Przedakcesyjnej i Funduszy Strukturalnych, a następnie Departamentu Rozwoju Obszarów Wiejskich w MRiRW, odpowiedzialnym za wykorzystanie funduszy UE na rozwój obszarów wiejskich w Polsce. Członek Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN. Autor publikacji i ekspertyz nt. rozwoju regionalnego i rozwoju obszarów wiejskich w Polsce.
Największe wyczyny: sprawność „stówa”, czyli 100km/24 godz., marsz po szczytach Bieszczadów 75 pkt. GOT na dobę, 3 maratony (1990,1991,1992), organizacja: obsługi harcerskiej Niezależnego Formu Kultury w 1989 r., obozu wędrowniczego 1 WDH na Pogórzu Przemyskim w Bieszczadach i nad jez. Rybojady (na pograniczu wielkopolsko-lubuskim) w 1989 r. i zimowych kursów instruktorskich „Wyprawa” w Nowicy w Beskidzie Niskim i w Zubrzycy Górnej pod Babią Górą (w początku lat 90-tych).