Od początku traktowaliśmy Benedykta XVI jak namiastkę JPII. Komentarze nie były analizą Jego słów, a porównaniem z poprzednikiem. Chcieliśmy chociaż przez chwile poczuć, że staje przed nami nasz Rodak. Te same okrzyki, te same piosenki.. Nawet okno Benedykt XVI dostał to samo. Zrozumiałe jest, że jeszcze nie do końca otrząsnęliśmy się po stracie Jana Pawła II, ale przecież nasz ból  nie usprawiedliwia braku szacunku do indywidualności Benedykta XVI oraz kompletnego braku zainteresowania wszystkim, na co nie da się spojrzeć przez pryzmat JPII. A na dodatek Benedykt XVI sam chciał być dla nas Janem Pawłem II. Zaczęłam zastanawiać się, czy to świecenie światłem odbitym nie jest metodą na zdobycie naszych serc, no bo przecież jak nie kochać kogoś, kto tak ukochał naszego Rodaka. Czy Benedykt XVI zachował się jak koniunkturalista? Czy Jego słowa były zaplanowaną odpowiedzią na nasze oczekiwania? Czy papież poszedł na łatwiznę? Odnoszę wrażenie, że papież nie miał pomysłu na tę pielgrzymkę. Nie miał pomysłu jak do nas trafić, co zrobić aby zasłużyć na szacunek i miłość. Być może, mając na uwadze jak długo trwa proces pojednania polsko-niemieckiego,  myślał, że nie jesteśmy w stanie zaakceptować papieża – Niemca. Najprościej było pójść śladami poprzednika. Sukces właściwie gwarantowany. Wszędzie gdzie był, nie pozostawiał swojego śladu, zostawiał ślad Jana Pawła II.